آتش دل

آتش دل

این دل شوریده جانا، از تو دارد یک نشانی

کان نشان در آسمانم، می کُند آتشفشانی

در سراپرده دلم را ، می کند آرامِ جانم

که اندراین ره، سوز دل ها کمترین است اَر تو دانی

آتشِ دل نیست کمتر ، ز آتش آتشفشانی

آتش اندر دل غریب است آب چَشمت مهربانی

آب اگر ریزی بر آتش ، آتشی بر جا نمانَد

در عجب هستم که آبم می شود آتشفشانی

آتشِ من گُر گرفته ، از وجودت در درونم

آتشم را آبِ دیده، می کُند آتشفشانی

سوزِ دل، در دل سرایم ، می طلب آب از سرابم

آب جاری در نگاهم ، می دهد ز آتش نشانی

دل بسوزد از فِراقت ، می زند آتش به جانم

آتشِ جان، آتشِ دل ، دارد از آتش نشانی

جانِ سوخته ز آتشِ دل، می زند آتش به عالم

می شود دل در سرایت ، جانِ بی دل، جاودانی

آتشِ این دل خدایا، بهترین است در دو عالم

آتشم ده  برترینم!  آتش جان آفرینی

آفرین بر آتشت، آتش بزن بر جان و روحم

آتشت را دوست دارم ، آتشی زان بهترینی

ای خدای آب و آتش ، نورِ چشمِ آتشِ جان

می کُند شاپور، جانش، جان بر آن آتش فدایی

آتش جان آتشی سوزنده باشد در دو هستی

آتشی که همتا ندارد، جز به جان و دل تو دانی.

شعر از شاپور دکتر حجت اله سلیمانی 15 خرداد 1403