در ذهن زمین

در ذهن زمین

زیر لایه های خاک رنگین زمین

زیر سقف خاکی توی زمین

آسمان دیده می شد.

یک اسب سفید ، در حبابی لغزان می تاخت، از نور سرشار

یالهای سفیدش زیر پرتوهای خورشیدزمین ، می درخشید.

و حباب همراهش موج بر می داشت.

اسب می تاخت . موج می رفت.

پرتوهای نور رنگین به زمین، می بارید.

پیرمردی سپید مو گفت: اینجا زیباست! اما هیچ جا ، بهتر از ایران نیست.

او آنجا، کنار رود تنهایی، بلال حزن و اندوه را کباب می کرد

 با ذغال گر گرفته از آتش سرخ وهم.

گفت: می خواهی؟ گفتم: بله. گفت: چند تا؟ گفتم: یک دو تا. گفت: کافی است؟ گفتم: بله.

ابر هم آنجا بود، بالای سر تنهایی؛

تکه هایی از ابر سفید حسرت در آسمان آبی انتظار.

پرتوهای نور از لابه لای ابرهای حسرت، بر زمین نخوت می بارید.

آسمان زیر زمین بود؛ ابر هم.

آن حباب نگران در آسمان، همچنان می لغزید.

اسب سفید در درون آن، همچنان می تاخت.

یال هایش در دستان شاخه های خشک باد، پریشان بود. موج می زد.

پرتوهای نور، کوهساران را رنگ می زد.

و هوا آنجا عالی! خنک، روح افزا!

ومن شاید، متعجب بودم.

آن همه پرتو،  در زیر زمین!

رنگ ها  نورها ، کوه ها رنگین ، در زیر زمین!

آن اسب سفید، آن حباب نگران ، در زیر زمین!

این چه دنیایی بود! من به رویا بودم؛ یا رویا در من!

انگشت ابهام در چشم ذهنم بود.

نیک نمی دانم چشم ها را بستم و گشودم، یا گشودم و بستم.

اما می دانم، بار دیگر درخانه بودم.

بار دیگر ندای کفتران روح را، از پشت پنجره ذهن می شنیدم.

روی سنگ آشپزخانه در بشقاب، دو بلال کباب شده از حسرت و اندوه بود!

و هنوز در ذهن، آن اسب می تاخت.

در حبابی از نور ، در حبابی لغزان ، در حبابی مواج، در حبابی شفاف .

کفتران روح، خرده نان های زندگی را خوردند و رفتند.

اسب درذهن زمین، باقی است.

او نرفته ، همچنان می تازد؛

شاید برگرد خورشید خیال!

شعر از شاپور. خوانش دکتر حجت اله سلیمانی 28 اردیبهشت 1403

Mind of the Earth

Under layers of colored soil of the earth
Under the earthen roof in the ground
The sky was visible.
A white horse galloped in a slippery bubble, full of light
His white mane shone under the rays of the earth's sun.
And the accompanying bubble was making waves.
The horse was galloping. The wave was going.
Rays of colored light fall to the ground.
An old man with white hair said: It is beautiful here! But nowhere is better than Iran.
There, by the river of loneliness, he roasted the corn of sorrow
With the charcoal made from the red fire.
He said: Do you want it? I said: Yes. He said: How many? I said: One or two.
He said: Is it enough? I said: Yes.
The cloud was also there, above the loneliness;
Pieces of the white cloud of regret in the blue sky of expectation.
Rays of light fall on the land of sadness from among the clouds of regret.
The sky was under the earth; cloud too
That worried bubble in the sky kept sliding.
The white horse was still galloping inside it.
His manes were disturbed in the hands of the dry branches of the wind. It was waving.
Rays of light painted the mountains.
And the weather there was great! Cool, soulful!
And maybe, I was surprised.
All that radiation, underground!
Colors, lights, colorful mountains, underground!?
That white horse, that worried bubble, underground!?
What a world this was! I was dreaming; Or the dream in me!?
The finger of ambiguity was in my mind's eye.
I don't know well if I closed and opened my eyes, or if I opened and closed them.
But I know, I was at home again.
Once again, I heard the call of spirit pigeons from behind the window of my mind.
On the kitchen stone in the plate, there were two grilled corns of regret and sadness!
And still in mind, that horse was galloping.
In a bubble of light, in a slippery bubble, in a wavy bubble, in a transparent bubble.
The pigons of the soul ate the crumbs of life and left.
The horse remains in the mind of the earth.
He has not gone, he is still running.

A poem by Shapur. Dr. Hojat Elah Soleimani on friday May 17, 2024