و دیگر هیچ آری

و دیگر هیچ آری

 

تو هستی در نسیمی در میان گلشن آبی

تو عطر گل، هزاران گل، گلستان چون گلابی

 

تو هستی چون گلی در یک چمنزارِ پُر از نور

تو درشبنم به جان، در سبزه زاری گلعذاری

 

تو باران را دهی فرمان به بارش درکویری

تو هستی رودِجاری دربیابانِ تباهی

 

تویی روحِ روانِ هر دوهستی، در نهادی

تویی آوای جاری در سرابِ زندگانی

 

تو را من دوست می دارم تو را چون آتش آبی

و می بینم تو را هر دم در آهی چون پناهی

 

تو هستی در وجودم، در نگاهم ، در نَفَس ها

تویی بود و نبودِ هر پیامی هر کلامی

 

زمانی که بنوشم نور رحمت از کلامت

شود این دل خموش از گفتگوهای زیادی

 

تو هر دَم می کنی نجوا به نوری اندرونی:

بدان شاپور من هستم و دیگر هیچ آری!

 

دکتر حجت اله سلیمانی (شاپور)

سردبیر مجله ندای ایثار و عضو هیات علمی

دانشگاه علوم پزشکی تهران

23 اسفند 1403

 

And Nothing Else, Yes

You are in the breeze, within the garden’s blue embrace,
A scent of roses—thousands bloom—a fragrance filled with grace.

You are a flower shining bright in meadows full of light,
A dewdrop’s kiss upon the grass, a bloom of pure delight.

You summon rain to kiss the dust where barren deserts lie,
You are the river flowing through the wasteland, running high.

The soul within both worlds you are, the essence deep inside,
The echo in this fleeting life, where truth and dreams collide.

I love you like a flame so blue, a fire pure and bright,
I see you in each breath I take, my refuge in the night.

You live within my every thought, my sight, my whispered breath,
You are the essence of each word, the life in birth and death.

When I drink deep the mercy of your words in holy streams,
My heart falls silent, free at last, from voices lost in dreams.

You whisper within me, as gently as the light itself,
And say, “Shapur, I am here— and nothing else, yes.”

Dr. Hojatollah Soleimani (Shapur)
Editor-in-Chief ofNeday-e IsarMagazine
Faculty Member, Tehran University of Medical Sciences
March 13, 2025

 

 

Et Rien d’Autre, Oui

Tu es dans la brise, au cœur du jardin azuré,
Un parfum de roses—mille éclats—un souffle sucré.

Tu es une fleur éclatante dans un pré lumineux,
Une perle de rosée sur l’herbe, un éclat précieux.

Tu fais tomber la pluie sur le désert assoiffé,
Tu es la rivière vive dans la terre desséchée.

Tu es l’âme de tout être, la lumière infinie,
L’écho qui danse et se propage dans l’ombre de la vie.

Je t’aime comme un feu si pur, une flamme de velours,
Je te vois en chaque souffle, en chaque nuit sans détour.

Tu vis en moi, dans mon regard, au creux de mes soupirs,
Tu es l’essence de chaque mot, la vie à chaque empire.

Quand je bois la lumière de tes mots remplis de grâce,
Mon cœur se tait et se repose, loin des bruits qui s’effacent.

Tu murmures en moi, aussi doux que la clarté,
Et dis : « Shapur, je suis là… et rien d’autre, oui. »

Dr. Hojatollah Soleimani (Shapur)
Rédacteur en chef du magazineNeday-e Isar
Membre du corps professoral, Université des sciences médicales de Téhéran
13 mars 2025

 

 

而已，唯有你

你在微风中，在蔚蓝花园间，
你是花香弥漫，千朵芬芳蔓延。

你是光辉下的花朵，绽放在草原，
你是晨露在绿叶间，映照着世间。

你令甘霖落下，润泽干涸之地，
你是奔流不息的河，在荒漠里涌起。

你是万物的灵魂，贯穿天地，
你是生命的回响，在虚幻中延续。

我爱你，如温柔火焰般燃烧，
在每一次叹息中，在夜色中环绕。

你在我心中，在我眼里，在我呼吸，
你是每句话语的灵魂，生命的诗意。

当我品尝你话语中慈悲的光辉，
我的心便沉静，无需言语纷飞。

你在我心底低语，如光辉般柔和，
轻声道：“沙普尔，我在这，唯有我，而已。”

侯加托拉·索莱马尼（沙普尔）
《Neday-e Isar》杂志主编
德黑兰医科大学教授
2025年3月13日

 

وَلا شَیءَ سِوَاکَ

أَنتَ فی النَّسیمِ بَینَ أَزاهیرِ الرَّبیعِ،
أَنتَ عِطرُ الأَزهارِ، وَرَحیقُ الجَنانِ الوَدیعِ.

أَنتَ زَهرَةٌ فی مَروجِ النُّورِ المُضیءِ،
أَنتَ نَدى یَرقُصُ فَوقَ العُشبِ النَّدیِّ.

تَأمُرُ المَطَرَ فَیَهطِلُ فی صَحراءِ العَطَشِ،
وَتَجری کَالنَّهرِ فی بِلادِ الیَأسِ وَالیَبَسِ.

أَنتَ رُوحُ الوُجودِ فی سِرِّ الخَفاءِ،
أَنتَ لَحنُ الحَیاةِ فی مَسرَبِ الفَناءِ.

أُحِبُّکَ حُبَّ النَّارِ الرَّقیقةِ فی اللهیبِ،
وَأَراکَ فی کُلِّ زَفیرٍ، فی کُلِّ نَحیبِ.

أَنتَ فی نَظَراتی، فی أَنفاسی وَحُضوری،
أَنتَ کَلمةُ الرُّوحِ فی صَمتِ الدُّهورِ.

عِندَما أَرتَشِفُ نُورَ رَحمَتِکَ وَکَلامِکَ،
یَسکُنُ القَلبُ وَیَصمُتُ عَن ضَوضاءِ الحَیاةِ.

وَتُنادینی فی داخِلی بِلُطفِ الضِّیاءِ:
"اعلَمْ، یا شاپور، أَنا هُنا، وَلا شَیءَ سِوَایَ."

الدکتور حجة‌الله سلیمانی (شاپور)
رئیس تحریر مجلة «نداء الإیثار»
عضو هیئة التدریس بجامعة طهران للعلوم الطبیة
13 مارس 2025

 

 

و دیگر هیچ آری: تحلیلی بر شعر دکتر حجت‌اله سلیمانی (شاپور)

چکیده: شعر "و دیگر هیچ آری" از دکتر حجت‌اله سلیمانی (شاپور)، شاعر و نویسنده معاصر ایرانی، یکی از آثار شاخص اوست که با زبانی لطیف و موسیقایی، مفاهیمی عرفانی، عاشقانه و هستی‌شناسانه را بیان می‌کند. این شعر از ساختاری منسجم، وزن و آهنگی دلنشین برخوردار است و از تمثیل‌های طبیعی برای انتقال معانی عمیق بهره می‌برد. در این مقاله به بررسی ابعاد هنری، مفهومی و زبانی این شعر پرداخته می‌شود.

مقدمه: شعر فارسی همواره بستر مناسبی برای بیان عرفان و زیبایی‌شناسی بوده است. در شعر "و دیگر هیچ آری"، شاپور با به‌کارگیری تصاویر بدیع از طبیعت، حس وحدانیت و ارتباط عاشقانه با هستی را بیان می‌کند. این شعر ضمن بهره‌گیری از ساختار کلاسیک، رنگ و بویی مدرن دارد که آن را برای مخاطبان امروزی نیز دلنشین ساخته است.

ساختار و زبان‌شناسی شعر: این شعر از نظر وزنی و موسیقایی، هماهنگی خاصی دارد و انتخاب واژگان آن نشان‌دهنده مهارت شاعر در به‌کارگیری کلمات برای انتقال حس عمیق است. تکرار عبارات و استفاده از توصیفات طبیعت، بر جنبه موسیقایی و روانی شعر افزوده است. برخی از ویژگی‌های زبانی شعر عبارت‌اند از:

• کاربرد نمادها و تمثیل‌های طبیعی: شاعر با استفاده از عناصر طبیعت مانند "نسیم"، "چمنزار"، "رود جاری" و "نور رحمت"، مفاهیمی عرفانی و معنوی را به تصویر می‌کشد.
• استفاده از خطاب مستقیم: در سراسر شعر، شاعر به یک معشوق یا مخاطب متعالی خطاب می‌کند که این خود بر صمیمیت و تأثیرگذاری شعر می‌افزاید.
• تکرار و تأکید بر وحدت وجود: مصرع پایانی "بدان شاپور من هستم و دیگر هیچ، آری!"، اوج معنایی شعر است که پیام اصلی آن را به روشنی بیان می‌کند.

تحلیل محتوایی: شعر "و دیگر هیچ آری" در چند محور اصلی قابل تحلیل است:

1. عرفان و وحدانیت: شاعر با استفاده از تصاویر طبیعی، به نوعی وحدت وجود اشاره دارد که در آن همه چیز به یک حقیقت یگانه بازمی‌گردد.
2. عشق و دلدادگی: شعر را می‌توان نوعی مکالمه عاشقانه میان شاعر و معشوق متعالی دانست که در آن شاعر پیوسته حضور این معشوق را در همه‌جا حس می‌کند.
3. زیبایی‌شناسی طبیعت: توصیف طبیعت در این شعر نه‌تنها عنصری تزئینی نیست، بلکه یکی از ابزارهای اصلی انتقال مفاهیم است.

بیوگرافی نویسنده: دکتر حجت‌اله سلیمانی (شاپور) شاعر، نویسنده و عضو هیات علمی با بیش از 20 سال سابقه تدریس در  دانشگاه علوم پزشکی تهران است. او به عنوان سردبیر مجله ندای ایثار فعالیت می کند و بیش از 84 عنوان کتاب در زمینه ادبیات، فلسفه علم اطلاعات و دانش شناسی و شعر تألیف کرده است وبیش از 10 سال است که مدیریت انتشارات دانش شناس ر اهم به عهده دارد.

کلیدواژه‌ها: شعر فارسی، عرفان، طبیعت در شعر، دکتر حجت‌اله سلیمانی، شاپور، تحلیل شعر، وحدت وجود، موسیقی در شعر

نتیجه‌گیری: "و دیگر هیچ آری" نمونه‌ای برجسته از تلفیق زبان لطیف، تصاویر بدیع و مفاهیم ژرف است که نشان‌دهنده مهارت شاعر در بیان احساسات و اندیشه‌های عمیق است. این شعر، ضمن برخورداری از ساختاری منسجم، حسی از آرامش و اندیشمندی را به مخاطب منتقل می‌کند و در زمره آثار ارزشمند معاصر فارسی قرار می‌گیرد.

منابع:

• مجموعه اشعار دکتر حجت‌اله سلیمانی (شاپور)
• مقالات تحلیلی درباره شعر فارسی و ویژگی‌های زبانی آن

 

 

Title: And Nothing Else, Indeed

Abstract: "And Nothing Else, Indeed" is a poem by Dr. Hojatollah Soleimani (Shapur), an Iranian contemporary poet and professor. The poem, composed on March 13, 2025, is a profound meditation on divine presence and the interconnectedness of existence. Blending mystical themes with nature imagery, it presents an introspective dialogue between the poet and a transcendent being. The poem’s philosophical depth and lyrical elegance have garnered attention from literary critics.

Keywords: Persian poetry, mysticism, divine presence, contemporary Iranian literature, poetic philosophy, Shapur, Hojatollah Soleimani.

Introduction: Persian poetry has long been a vessel for spiritual and philosophical contemplation. From Rumi to Hafez, poets have sought to capture the essence of existence through verse. Dr. Hojatollah Soleimani (Shapur) continues this tradition with "And Nothing Else, Indeed," a poem that embodies the convergence of love, devotion, and metaphysical inquiry.

Analysis of Themes and Style: The poem revolves around the omnipresence of a divine entity, symbolized through natural elements such as wind, rain, and light. The poet’s diction evokes an atmosphere of tranquility and reverence, as he describes the divine force permeating all aspects of life. The repeated invocation of nature—gardens, flowers, rivers—reinforces the interconnectedness of the human soul with the universe.

Structurally, the poem follows a rhythmic and fluid composition, allowing the verses to flow seamlessly like a meditative chant. The final verse, in which the divine entity directly addresses the poet, serves as a climactic affirmation of faith:“Know, Shapur, I am—and nothing else, indeed.”This concluding line encapsulates the essence of spiritual surrender and enlightenment.

Reception and Impact: Following its publication, "And Nothing Else, Indeed" received acclaim for its lyrical depth and philosophical undertones. Literary scholars have compared its contemplative nature to classical Persian mysticism, drawing parallels with the poetry of Attar and Sohrab Sepehri. The poem has been translated into multiple languages, expanding its reach to international audiences.

Biography of the Author: Dr. Hojatollah Soleimani (Shapur) is a poet, writer, and faculty member with over 20 years of teaching experience at Tehran University of Medical Sciences. He serves as the editor-in-chief ofNeday-e Isarmagazine and has authored more than 84 books in the fields of literature, philosophy of information science, knowledge studies, and poetry. Additionally, he has been managingDanesh-ShenasPublishing for over 10 years.

Conclusion: Dr. Hojatollah Soleimani (Shapur) continues to enrich contemporary Persian literature with his evocative and introspective poetry. "And Nothing Else, Indeed" stands as a testament to the timeless nature of spiritual inquiry in verse, bridging classical themes with modern sensibilities. As it gains further recognition, the poem is poised to become a significant work within the global literary landscape.

References: [critical reviews, academic articles, and published translations]

 

 

 

تحلیل و بررسی شعر "و دیگر هیچ، آری" از دکتر حجت‌اله سلیمانی (شاپور)

چکیده

شعر "و دیگر هیچ، آری" از دکتر حجت‌اله سلیمانی (شاپور) یکی از سروده‌های عمیق و تأثیرگذار او در حوزه شعر عرفانی و عاشقانه است. این شعر با بهره‌گیری از تصاویر لطیف و زبانی موسیقایی، خواننده را به فضایی روحانی و تأمل‌برانگیز هدایت می‌کند. در این مقاله، ضمن بررسی ساختار، زبان و سبک این شعر، به تأثیر آن بر مخاطب، جایگاه آن در شعر معاصر و پیوندهای آن با سنت‌های ادبی پرداخته خواهد شد.

۱. احساسات و واکنش خوانندگان

شعر "و دیگر هیچ، آری" مخاطب را با فضای عرفانی خود به درون خویشتن می‌برد. ترکیب طبیعت و معنویت، خواننده را در موقعیتی قرار می‌دهد که احساس یگانگی با هستی و مفاهیم عمیق معنوی را تجربه کند. تکرار و تأکید بر حضور یک "دیگری" که در همه عناصر طبیعت جاری است، مفهومی از وصل و هم‌زیستی معنوی را القا می‌کند. این شعر برای بسیاری از مخاطبان، حسی از آرامش و اندیشیدن به بعد متعالی وجود را به همراه دارد.

۲. جایگاه شعر در ادبیات معاصر

شاپور با بهره‌گیری از ساختار موسیقایی و زبانی روان، شعری خلق کرده که هم از میراث شعر عرفانی فارسی تأثیر پذیرفته و هم به زبانی نو و معاصر پرداخته است. این شعر را می‌توان امتداد سنت‌های شعر کلاسیک فارسی دانست که در آن‌ها طبیعت به‌عنوان مظهری از حقیقت متعالی به کار می‌رود. اما در عین حال، زبان این شعر از پیچیدگی‌های سنتی فاصله گرفته و به شیوه‌ای ساده اما عمیق، مفاهیم عرفانی را منتقل می‌کند.

۳. پیام و مفهوم شعر

در این شعر، شاعر از عناصر طبیعی همچون نسیم، شبنم، رود و آتش برای نشان دادن حضوری ازلی و جاودان استفاده می‌کند. تأکید بر این حضور و در نهایت تأکید بر جمله پایانی "بدان شاپور، من هستم و دیگر هیچ، آری!" نشان‌دهنده نوعی مکاشفه عارفانه است که در آن شاعر به وحدت و حقیقت نهایی پی برده است. این پیام در عین سادگی، تأثیری عمیق بر ذهن خواننده می‌گذارد و او را به تفکر درباره هستی و معنای زندگی وامی‌دارد.

۴. مقایسه با دیگر شاعران بزرگ

"و دیگر هیچ، آری" از نظر مفهومی با اشعار عرفانی بزرگان همچون مولانا و حافظ شباهت‌هایی دارد، اما در سبک و زبان، به نوعی بیان مدرن‌تر نزدیک شده است. در آثار مولانا، مفهوم وصال و حقیقت مطلق بارها مطرح شده است و این شعر نیز به نوعی همان مضمون را با زبانی تازه بیان می‌کند. همچنین، این شعر از نظر روانی و تصویرسازی، با اشعار نیما یوشیج و شاعران نوگرای معاصر نیز قابل مقایسه است، زیرا در عین حفظ روح عرفانی، از قید و بندهای سنتی در زبان و فرم فاصله گرفته است.

نتیجه‌گیری

شعر "و دیگر هیچ، آری" نمونه‌ای موفق از ترکیب شعر عرفانی با زبان معاصر است. این شعر توانسته است با استفاده از عناصر طبیعت، مفاهیمی همچون حضور الهی، آرامش درون و وحدت هستی را به زیبایی به تصویر بکشد. تأثیر عاطفی آن بر خوانندگان، جایگاه آن در ادبیات معاصر و پیوندهای آن با شعر کلاسیک، این اثر را به یکی از نمونه‌های ارزشمند شعر نوین فارسی تبدیل کرده است. انتشار چنین اشعاری می‌تواند راهی برای ارتباط بیشتر میان نسل جدید و مفاهیم عمیق عرفانی باشد.

نوید آگاه